کمبود نیتروژن در گیاه خیار

کمبود نیتروژن باعث کاهش ظرفیت فتوسنتزی گیاه شده و عدم تامین نیتروژن منجر به زردی برگ های قدیمی (پایین بوته) می شود. برای مشاوره تغذیه می توانید با کارشناسان ما در ارتباط باشید.

اختلال در رشد گیاه، تاخیر در رشد و نازک شدن ساقه ها، تشکیل میوه های بدشکل و یا رنگ پریده از دیگر علائم کمبود نیتروژن هستند. بنابراین در صورت کمبود نیتروژن هم رشد گیاه و هم تولید محصول به طور قابل توجهی محدود می شود.

بیشتر گیاهان از جمله خیار به مقدار زیادی نیتروژن نیاز دارند. به طور کلی نیتروزن به عنوان عامل تحریک کننده رشد گیاهان شناخته می شود. نیتروژن نقش اساسی در ترکیب همه پروتیین ها در همه گیاهان دارد.

از آنجایی که نیتروژن یک عامل مهم ساختاری و عملکردی برای هر گیاه است به عنوان یکی از عوامل مهم تعیین کننده عملکرد گیاهان شناخته می شود.

بیشتر بخوانیم:

• کمبود نیتروژن در گوجه فرنگی

شکل کلی بوته رنگ پریده و برگ های جدید کوچک هستند اما سبز باقی مانده اند در حالیکه برگ های قدیمی زرد شده و می ریزند. اگر کمبود نیتروژن برطرف نشود زردی برگ ها گسترش می یابد و برگ ها جوان نیز زرد می شوند و در موارد شدید، کل گیاه از بین می رود. کمبود نیتروژن همچنین ممکن است گیاه خیار را نسبت به شوری بسیار حساس کند.

سمیت های نیتروژن در خیار

سمیت نیترات با علائمی مانند ساقه های ضخیم و کلفت، رنگ سیر و تیره برگ ها که بعضا” پیچیده نیز می گردند ظاهر می شود.

در این حالت فاصله میانگره ها کوتاه می شود و پیچک های اطراف بندها بسیار فراوان می شوند. شاخه های فرعی کوتاه می شوند و غالبیت انتهایی شدت می یابد و گل ها و میوه ها کم می شوند.

بیشتر بخوانیم:

• پوسیدگی ریشه و ساقه ناشی از فیتوفترا | پوسیدگی فیتوفتورایی
• کمبود عناصر در خیار

در حالت شدید رشد متوقف می شود. برگ ها پایینی و سطحی حالت پیچیده گرفته و به آهستگی خزان می کنند. در این حالت نقاط شفاف بین رگبرگ ها ظاهر می شوند که بعدا زرد شده و قهوه ای می گردند. بطوری که حاشیه و میان برگ حالت سوختگی پیدا می کنند و کل بوته از بین می رود.

نیترات آمونیوم یا اوره در نسبت های کم و غلظت های تعیین شده همراه با عدم برنامه ریزی بطور موثری منجر به تشکیل بوته هایی ضعیف همراه با توقف رشد می گردد.

اگر چه مصرف بی حد ازت باعث سوختگی شدید گیاه می شود. اولین علایم مسمومیت آمونیوم در محیط شامل ظهور لکه های نقطه ای زرد رنگ یا بی رنگ بر روی سطح برگ هاست که متعاقبا گسترش یافته بطوری که ممکن است سطح کل برگ را بپوشاند به جز در محل رگ برگ ها که سبز باقی می ماند.