کارایی روش های آبیاری مزارع پیاز

تلفات آب در اثر تبخیر یا وزش باد، رواناب سطح، نفوذ به عمق خارج از منطقه ریشه و نشت در لوله های آبیاری، کارایی مصرف آب را کاهش می دهد. سیستم های آبیاری جویچه ای بین20 تا 70 درصد تلفات آب را دارند (در صورت بازیابی آب پساب بیش از 50 درصد است). در کل راندمان آبیاری بارانی 60 تا 80 درصد و آبیاری قطره ای 80 تا 95 درصد است. در سیستم های مه پاش نیز، بسته به اقلیم کارایی مصرف بین 60 تا 85 درصد است.

بنابراین به نظر می رسد که آبیاری قطره ای گزینه مناسبی برای آبیاری مزارع پیاز باشد.

از آنجا که سیستم های قطره ای آب را مستقیماً به ناحیه ریشه وارد می کنند، آب کمتری به دلیل تبخیر از سطح خاک از بین می رود. در خاکهای سبک، برای ایجاد حرکت افقی آب برای رسیدن به ردیف های بیرونی و مرطوب سازی یکنواخت منطقه ریشه، لازم است که سوراخ ها و نازل های تیپ ها نزدیک تر باشند و همچنین سرعت آب بیشتری نیاز است. در خاک های سنگین تر، آب تمایل بیشتری به حرکت افقی دارد بنابراین سرعت جریان پایین تر و فاصله قطره چکان ها می تواند بیشتر باشد تا اتلاف آب کمتر باشد.

هنگام استفاده از سیستم های آب پاش، نازل های مورد استفاده باید دارای سرعت خروجی متناسب با میزان نفوذ آب خاک باشند. این کمک می کند تا از مشکلات استفاده از آب با سرعت زیاد جلوگیری شود و در نتیجه آب خالی شود.

(A) در خاک های سنگین، آب با سرعت بیشتری به صورت افقی از طریق خاک حرکت کند. (B) در خاکهای سبک آب تمایل به پایین رفتن در خاک دارد.

هنگام استفاده از آبیاری قطره ای یا شیاری، برنامه آبیاری باید طوری باشد که منجر به رسیدن آب به منطقه ریشه گیاهان شود. با آبیاری قطره ای، اگر خاک زیر منطقه ریشه بیش از حد مرطوب شد، مدت زمان استفاده باید کوتاه تر باشد. تا احتمال آلودگی به بیماریها کمتر شود. در کل برای افزایش کارایی مصرف آب آبیاری قطره ای بسیار روش مناسبی است. اما به نظر می رسد در بعضی موارد مانند کنترل تریپس، آبیاری مه پاش گزینه بهتری باشد. ولی این روش محدودیت های برای مصرف برخی کودها خواهد داشت. مثلا نمی توان کودهایی مانند اسید هیومیک و انواع اسید را به شکل کاربردی مصرف کرد.